Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι είμαστε προϊόντα του περιβάλλοντος μας. Επίσης, είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν στις εξαιρέσεις και στα θαύματα. Καλή και η στατιστική, αλλά όταν δεις το ακατόρθωτο να γίνεται πραγματικότητα, κανείς δεν θα σχολιάσει τις πιθανότητες. Τίποτα δεν είναι αδύνατο για όποιον προσπαθεί επίμονα. Στην αρχή, το άγνωστο είναι λογικό να μοιάζει με βουνό. Όμως, ακόμα και η μεγαλύτερη πορεία, ξεκινάει απλά με ένα βήμα. Έχω ξανά πει, ότι δεν μας επηρεάζουν τόσο τα γεγονότα, όσο η ερμηνεία που δίνουμε σε εκείνα. Συνήθως επιλέγουμε την άσχημη, πράγμα το όποιο μπορεί να κρύβει κάποιον αμυντικό μηχανισμό από πίσω. Ωστόσο, όταν σταματήσουν οι δικαιολογίες ξεκινά η πράξη, ξεκινά η ζωή. Μπορεί κάτι να είναι πολύ δύσκολο, αλλά δεν έχεις τίποτα να χάσεις με το να προσπαθήσεις. Ίσως, να μην δεις αμέσως αποτελέσματα, αλλά δεν θα μετανιώσεις με το να επιμείνεις. Πιο πιθανό είναι να μετανιώσεις, αν αφήσεις κάτι, πριν καταλάβεις αν σου άρεσε πραγματικά. Αν επιλέξουμε να εστιάσουμε στα άσχημα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, πολύ πιθανό να μας απορροφήσουν αυτά. Ενώ, αν επιλέξουμε να δούμε την θετική πλευρά τους ή το μάθημα που κερδίζουμε από αυτά, σίγουρα η ζωή μας θα γίνει καλύτερη. Δεν είναι θέμα αισιοδοξίας τόσο, όσο θέμα νοοτροπίας. Καλλιεργείς έναν τρόπο σκέψης, για να μάθεις να εστιάζεις σε ό,τι γεμίζει αληθινά την ψυχή σου. Ακόμα και μια απογοήτευση, μπορεί στην συνέχεια να κρύβει κάτι πολύ καλό. Να μάθεις να απολαμβάνεις τη βροχή και να περιμένεις να δεις το ουράνιο τόξο, μου φαίνεται πολύ καλύτερο από το να τα βάζεις με τον καιρό. Το ίδιο ισχύει και στο περιβάλλον σου. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο τη ζυγίζουμε. Τι επιλέγουμε να κρατήσουμε και τι όχι. Θα δεις, ότι αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης σου, αλλάζει και η συμπεριφορά σου και αλλάζοντας την συμπεριφορά σου, αλλάζει και ο κόσμος.
Ο εύκολος δρόμος είναι να φταίνε για όλα οι άλλοι. Γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που κατά την προσωπική τους εκτίμηση, τα κάνουν όλα τέλεια και φταίνε μονίμως όλοι οι άλλοι. Οι συγκεκριμένοι, πάντα αναζητούν έναν φταίχτη, αλλά ποτέ δεν κοιτάνε στον καθρέπτη. Είναι αυτοί, που ψάχνουν μανιωδώς να βρούνε το παραμικρό ψεγάδι στον άλλον, που θα τους κάνει να καλύψουν επιφανειακά την ανεπάρκειά τους. Ο δύσκολος δρόμος, είναι της αυτογνωσίας και της αποδοχής. Να έχεις το γνώθι σαυτόν, να παραδέχεσαι τα λάθη σου και να αναλαμβάνεις την ευθύνη. Να αποδέχεσαι ότι είσαι άνθρωπος και είναι αρκετά πιθανό να σφάλεις. Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος και μοναχικός, αλλά σου υπόσχεται μια μοναδική θέα που λίγοι κατορθώνουν να την δουν. Δεν χρειάζεται να βρίσκουμε πάντα δικαιολογίες, το μόνο που είναι αποδεκτό σε αυτόν τον δρόμο, είναι αγάπη και όρεξη για σκληρή δουλεία.
Η φύση είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσαμε να έχουμε. Παρατηρώντας την, μαθαίνουμε πολλά από αυτήν. Ένα από αυτά, που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι στο τσιμέντο ανθίζουν λουλούδια και σε βράχια φυτρώνουν φυτά. Έτσι και στον μικρόκοσμο μας, μέσα σε ξερά περιβάλλοντα, που στερούνται αξιών, όπως, αγάπη, εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, βλέπεις ότι φυτρώνουν άνθη. Άνθρωποι που δεν επηρεάστηκαν από την ξηρασία γύρω τους και αποφάσισαν να αναπτυχθούν, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες. Δεν μπορεί κανένα περιβάλλον να στερήσει την ανάπτυξη, σε κάτι που είναι αποφασισμένο να ανθίσει.
Το παραπάνω κείμενο δεν έχει σκοπό να πείσει κανέναν για τίποτα, αντιθέτως αποτελεί απλά τις απόψεις μου.
